Klaryski Kapucynki w Krakowie

Historia naszej wspólnoty rozpoczyna się w dniu 8 maja 1989 roku w uroczystość świętego Stanisława Biskupa. Tego dnia trzy siostry z klasztoru w Przasnyszu – s. Anna, s. Maksymiliana i s. Teresa – przyjechały do Krakowa, by założyć nowy klasztor Klarysek Kapucynek.

Początkowo zamieszkały w małym jednorodzinnym domku. Właściciel domku, Pan Władysław Łąka, nazwany potem przez nas Wujkiem, za pośrednictwem Braci Mniejszych Kapucynów Prowincji Krakowskiej, ofiarował siostrom ten domek oraz ziemię pod budowę klasztoru. Siostry przyjął z radością i ojcowską dobrocią ówczesny Minister Prowincjalny, Brat Jerzy Pająk. Bardzo szybko z siostrami w domku zamieszkał także Pan Jezus obecny w Najświętszym Sakramencie.

Domek często nazywany był Porcjunkulą, nie tylko ze względu na rozmiar. Jego ściany potrafiły rozszerzać się tak szeroko, jak pełne miłości serca sióstr w nim mieszkających. W krótkim czasie do Porcjunkuli zaczęły przyjeżdżać dziewczyny, zaproszone przez Ojca Miłosierdzia, by rozeznawać swoje powołanie i odpowiadać na Jego zaproszenie do życia w klariańsko- kapucyńskiej wspólnocie.
Jednocześnie od początku siostry rozpoczęły starania, by podjąć budowę klasztoru. Nie było to łatwe, również ze względu na przełom, jaki dokonywał się w Polsce po 1989 roku. Wymagało od sióstr wiele wysiłku i zaangażowania. Pan błogosławił im dając odwagę, siły, a także dobroczyńców, dzięki którym mamy dzisiaj dom. Wielką pomoc otrzymywały siostry od Braci Kapucynów przez modlitwę, kapelaństwo oraz posługę duchową. Od początku Bracia angażowali się także w pozyskiwanie dobroczyńców dla sióstr. Pracowali również fizycznie przy pracach budowlanych i pomagali finansowo.

W 1992 roku został poświęcony plac pod budowę klasztoru, a pierwsze prace rozpoczęły się w 1995 roku. Wspólnota sióstr stawała się liczniejsza. W roku 1998 siostry przeprowadziły się z domku do klasztoru, mimo że nie był jeszcze wykończony. Rok później, w Niedzielę Miłosierdzia Bożego, 11 kwietnia 1999 roku, ksiądz Franciszek Kardynał Macharski dokonał uroczystego zamknięcia klauzury i poświęcenia klasztoru pod wezwaniem Miłosierdzia Bożego. Od tej pory wspólnota oraz nowy klasztor Klarysek Kapucynek w Krakowie, stały się klasztorem w pełni autonomicznym.

W dniu 4 października 2004 roku Minister Prowincjalny Braci Mniejszych Kapucynów poświęcił nową kaplicę klasztorną sióstr pod wezwaniem Miłosierdzia Bożego i Niepokalanego Serca Maryi.

Kiedy pochylamy się nad 28-letnią historią naszego domu, dostrzegamy, że jesteśmy tutaj, bo tak chciał nasz Ojciec, Ojciec Miłosierdzia. To On przyprowadził tu nasze pierwsze siostry, a także powołał każdą z nas, które jesteśmy we wspólnocie. Odnajdując w naszych sercach Jego łaskę możemy czerpać ze słów św. Klary i powtarzać z nią – jesteśmy wdzięczne za dobrodziejstwo powołania i za łaski, jakie otrzymujemy każdego dnia. Miłosierdzia Bożego doświadczałyśmy w trakcie powstawania naszej fundacji i tak jest aż do dzisiaj.

Obecnie nasza wspólnota liczy 10 sióstr. Są to: s. Miriam, s. Anna, s. Teresa, s. Monika, s. Katarzyna, s. Małgorzata, s. Maria, s. Judyta, s. Laura, s. Anita. Centrum każdego dnia jest Eucharystia, po niej rozpoczynamy całodzienną adorację Najświętszego Sakramentu. Trwanie w obecności Jezusa Eucharystycznego – tak indywidualnie, kiedy każda z nas modli się w czasie swojej godziny adoracji, jak wspólnie, podczas Liturgii Godzin – jest dla nas łaską. Będąc przy Nim możemy powierzać troski, radości, podziękowania oraz prośby naszych braci i sióstr, którzy proszą nas o modlitwę. Cieszymy się, że na adorację Pan przyprowadza osoby, które wraz z nami uwielbiają Go w naszej kaplicy.

Kolejnym darem łaski, który buduje naszą wspólnotę od początku jej istnienia, jest karmienie się Słowem Bożym każdego dnia podczas dwóch godzin medytacji. Owocami, jakie zrodziło Słowo w sercu każdej z sióstr, dzielimy się wspólnie podczas cotygodniowych spotkań.

Jednym z elementów charyzmatu naszej wspólnoty jest modlitwa w intencji Braci Mniejszych Kapucynów. Cieszymy się, że większość z sióstr trafiła do naszej wspólnoty za ich pośrednictwem. Obejmujemy modlitwą Braci, a każda z nas zaraz po wstąpieniu otrzymuje także „swojego” misjonarza spośród braci, którzy wyjechali na misje.

Od 2000 roku, kiedy powstał serwis internetowy Katolik.pl, na zaproszenie Księży Salwatorianów, włączyłyśmy się w modlitwę w intencji tego dzieła, wszystkich odpowiedzialnych za portal oraz korzystających z niego internautów. W tym czasie rozpoczęła się również krucjata modlitw w intencji mass mediów. W każdy poniedziałek ogarniamy szczególną modlitwą tworzących oraz użytkowników Internetu i innych mass mediów, a raz w miesiącu jest odprawiana w ich intencji Msza św. Cieszymy się, że ta modlitwa aktywnie wpisuje się w patronat świętej Klary nad telewizją.

Od początku trwania inicjatywy Pogotowie duchowe, podjętej przez Braci Kapucynów, zostałyśmy poproszone przez nich o wsparcie duchowe. Ogarniamy modlitwą kapłanów posługujących w Pogotowiu Duchowym oraz wszystkie osoby, które dzwonią by uzyskać pomoc.

Modlimy się także w intencjach czytelników „Głosu Ojca Pio”, zamieszczanych na portalu tego miesięcznika. Modlitewne inicjatywy do jakich zaprasza nas Pan pomagają nam w poznawaniu realnych potrzeb dzisiejszego świata. Uczą odpowiedzialności za powierzone nam osoby, otwierają nasze serca na dzielenie się z nimi świadectwem miłującej obecności Bożej. Czynią nas aktywnymi uczestniczkami radości i cierpień naszych braci i sióstr. Umacniają nas również w kontemplacyjnym powołaniu i jego wartości dla Kościoła i świata.

Pośród modlitewnej codzienności podejmujemy zwyczajne prace domowe. Począwszy od dyżurów w kuchni, które pomogły wielu z nas opanować piękną i smaczną sztukę gotowania oraz pieczenia, po pracę w ogrodzie, która pozwala nam chwalić Pana w darze stworzenia, w łasce wzrostu tego, co siejemy oraz w radości spożywania owoców. Zajmujemy się haftem, pisaniem ikon, wykonywaniem paramentów liturgicznych, różańców. Staramy się także rozpoznawać indywidualne dary każdej siostry, by mogła rozwijać swoje talenty, zainteresowania, jak na przykład nauka języków obcych lub prowadzone dla nas przez s. Anitę zajęcia ruchowo-taneczne.

Nasza codzienność przeżywana jest w modlitwie liturgicznej, słuchaniu Słowa, adoracji, w prostym byciu razem. Łączy nas w jedną rodzinę, a także daje poczucie jedności z siostrami mieszkającymi w innych klasztorach, z którymi dzielimy laskę powołania i bycia duchowymi córkami św. Franciszka i św. Klary.

s. Monika Szczepanik OSCCap