Klaryski od Wieczystej Adoracji

Duchowe córki Świętej Klary, podążając za jej inspiracjami, nie tylko ją naśladują, ale także poddając się działaniu Ducha Świętego rozwijają podarowany charyzmat, wchodząc w głąb duchowej spuścizny Świętej Matki. Ksieni z San Damiano często jest przedstawiana z monstrancją w ręku, ponieważ podobnie jak Święty Franciszek, umiłowała w szczególny sposób Jezusa utajonego w Najświętszym Sakramencie. Ten rys duchowości Świętej Klary ożywił Duch Święty  w Zakonie Mniszek Klarysek od Wieczystej Adoracji.

 

Historia Klarysek od Wieczystej Adoracji 

Zakon Mniszek Klarysek od Wieczystej Adoracji (Ordo Monialium Clarissarum a Perpetua Adoratione, w skrócie: OCPA) kształtował się stopniowo. U jego początków stoi postać Józefiny Bouillevaux z Maizières we Francji. Zgodnie ze wskazówkami swojego kierownika duchowego ojca Bonawentury Heurlaut OFMCap założyła ona 8 grudnia 1854 roku w Paryżu zgromadzenie Franciszkanek Najświętszego Sakramentu. Wspólnota obrała kontemplacyjny rodzaj życia, a głównym jej celem stała się adoracja Najświętszego Sakramentu w duchu dziękczynienia. Siostry zapoczątkowały adorację Jezusa Hostii 24 maja 1856 roku jeszcze w Paryżu, początkowo modląc się przed tabernakulum. Natomiast 2 sierpnia tego roku wspólnota otrzymała zezwolenie na uroczyste wystawienie Najświętszego Sakramentu w nowym konwencie w Troyes, dokąd w międzyczasie przeniosła swój klasztor i z tą datą rozpoczęła się wieczysta adoracja.

Do Polski Franciszkanki Najświętszego Sakramentu zostały przeszczepione przez Matkę Marię od Krzyża Morawską, która po kasacie felicjanek w 1864 roku i krótkim pobycie najpierw w klasztorze bernardynek w Łowiczu, następnie u sióstr klarysek w Wersalu, znalazła schronienie w Troyes u Sióstr Franciszkanek Najświętszego Sakramentu. Przybyła tam wraz z siostrą Marianną Ładą dnia 25 lipca 1866 roku. Wstępując do nowej wspólnoty zmieniły strój felicjanek na habity franciszkanek oraz imiona. Siostra Katarzyna Morawska otrzymała imię – siostra Maria od Krzyża, a siostra Marianna Łada – siostra Maria od Wcielenia (zwana później Annuncjatą).

Pragnienie siostry Marii od Krzyża, aby zgromadzenie Franciszkanek Najświętszego Sakramentu zaistniało także na ziemiach polskich w krótkim czasie zostało zrealizowane. W maju 1870 roku ordynariusz Troyes przekazał papieżowi prośbę franciszkanek o błogosławieństwo i pozwolenie na ufundowanie nowego klasztoru na ziemiach polskich. Pismem z dnia 20 maja 1870 roku Pius IX zezwolił na utworzenie powyższej fundacji w Wielkim Księstwie Poznańskim. Po uzyskaniu aprobaty ze strony władz kościelnych dokonano wyboru członkiń nowego konwentu i 28 kwietnia 1871 roku siedmioosobowa grupa sióstr opuściła dom macierzysty, udając się do Poznania. Do stolicy Wielkopolski dotarły 2 maja 1871 roku i zatrzymały się w poznańskiej rezydencji Działyńskich, a następnie pojechały do Granowa, gdzie zamieszkały w pałacu hrabiny Cecylii Działyńskiej. Po ponad rocznym pobycie w nowym miejscu, na skutek trudności ze strony właścicieli dworku granowskiego, 24 października 1872 roku konwent Sióstr Franciszkanek Najświętszego Sakramentu, liczący 12 członkiń, opuścił Granowo, przenosząc się do Gniezna. Jednak o dalszych losach zgromadzenia zadecydowały wypadki poli­tyczne związane z Kulturkampfem na terenie Prus, którego celem było zniszczenie katolicyzmu i polskości. W związku z tym 30 maja 1873 roku siostry otrzymały dekret Ministra Wyznań Religijnych, Oświaty i Zdrowia skazujący na wygnanie. Franciszkanki Najświętszego Sakramentu po raz drugi stanęły przed alternatywą powrotu do Francji lub szukania nowego schronienia na terenie innego zaboru. 17 listopada 1873 roku siostry definitywnie opuściły Wielkie Księstwo Poznańskie i udały się do Archidiecezji Lwowskiej, która znajdowała się na terenie zaboru austriackiego.

18 listopada 1873 roku Franciszkanki przybyły do Lwowa, gdzie zamieszkały w prowizorycznym klasztorze na Rurach. Już 10 grudnia 1873 roku abp F. K. Wierzchlejski zainaugurował uroczyste wystawienie Najświętszego Sakramentu. Z tą chwilą siostry rozpoczęły wieczystą adorację we Lwowie, którą kontynuowały do 1946 roku. Jeszcze dwukrotnie Franciszkanki Najświętszego Sakramentu zmieniały miejsce swojego zamieszkania we Lwowie, aby ostatecznie wybudować klasztor na ulicy Kurkowej. Kanoniczna erekcja tego klasztoru dokonana została 30 lipca 1879 roku i była uwieńczeniem procesu stabilizacji Zgromadzenia na ziemiach polskich. Oprócz klasztoru siostry wybudowały również kościół pod wezwaniem Najświętszego Serca Jezusa. Kamień węgielny pod tę świątynię położono w 1877 roku, a konsekrowano ją w 1889 roku. W latach osiemdziesiątych XIX wieku zgromadzenie, mając zapewniony byt prawno-materialny oraz wystarczającą liczbę członkiń dojrzało w swych możliwościach do zakładania nowych domów.

Okoliczności powiązania Franciszkanek Najświętszego Sakramentu z archidiecezją lwowską zadecydowały o tym, że początkowo ich domy powstały na terenie Cesarstwa Austriackiego. Pierwszą chronologicznie fundacją był klasztor w Mariborze (Marburg). Franciszkanki ze Lwowa przybyły tam w 1893 roku, a w następnym roku wraz z uzyskaniem dekretu erekcyjnego rozpoczęły wieczystą adorację. Niestety historia klasztoru mariborskiego była krótka. Likwidacja domu nastąpiła w 1902 roku. Drugi klasztor na terenie Austrii powstał w Wiedniu w 1896 roku. Dwa lata później siedmioosobowa grupa sióstr lwowskich zapoczątkowała tam wieczystą adorację. Konwent wiedeński cieszył się pomyślnym rozwojem. Jego misja adoracyjna nie została przerwana nawet podczas minionych wojen światowych. Z kolei w 1908 roku Franciszkanki Najświętszego Sakramentu osiedliły się w Pradze, skąd przeniosły się w 1921 roku do Gniezna, a niedługo potem do Bydgoszczy, gdzie 2 listopada 1925 roku nastąpiła kanoniczna erekcja klasztoru. Dwa lata po założeniu klasztoru w Pradze pojawiła się kolejna możliwość założenia nowej fundacji na terenie zaboru austriackiego. Propozycja wyszła od sióstr kapucynek z Kęt w diecezji krakowskiej. Kapucynki, zmuszone sytuacją w jakiej się znalazły, poprosiły o wcielenie ich konwentu do zakonu Franciszkanek Najświętszego Sakramentu. Akt inkorporacji z 10 lutego 1910 roku przypieczętował to połączenie, dając tym samym początek nowemu klasztorowi Franciszkanek Najświętszego Sakramentu na ziemiach polskich. Wyżej omówione fundacje były dziełem klasztoru lwowskiego. Te z kolei dały początek kolejnym lokacjom w Polsce i poza jej granicami, nawet na odległych kontynentach.

W 1912 roku Franciszkanki Najświętszego Sakramentu przyjęły Regułę Zakonu Świętej Klary zatwierdzoną przez papieża Urbana IV. Przeoczono jednak ten fakt w nazewnictwie i dopiero w 1970 roku zmieniono nazwę zakonu na Mniszki Klaryski od Wieczystej Adoracji. W 1984 roku Klaryski od Wieczystej Adoracji na całym świecie przyjęły Regułę Świętej Klary zatwierdzoną przez papieża Innocentego IV w 1253 roku.

Obecnie zakon Klarysek od Wieczystej Adoracji liczy 35 klasztorów na świecie: 2 klasztory we Francji (Troyes i Castelnaudary), 8 w Polsce (Ząbkowice Śląskie, Kłodzko, Kęty, Słupsk, Bydgoszcz, Elbląg, Pniewy, Hajnówka), 1 w Niemczech (Bautzen), 1 w Austrii (Wiedeń), 4 w USA (Cleveland, Canton, Hanceville, Tonopah), 2 w Bangladeszu (Dinajpur i Mymensingh Town ), 16 w Indiach (Bellary, Cherthala, Cochin, Eluru, Gujarat, Kizhavaneri, Kotagiri, Mangalore, Nagercoil, Nalgonda, Nedumkunnam, Palayamkottai, Quilon, Sherle Banda, Vellore i Visakhapattanam) oraz 1 w Kazachstanie (Pawłodar).

 

Federacja Świętej  Klary 

Klasztory Klarysek od Wieczystej Adoracji, zgodnie z zaleceniem Konstytucji  Apostolskiej „Sponsa Chiristi” Piusa XII, utworzyły Federację Świętej Klary,  która została erygowana  dnia 24 września 1955 roku. W skład Federacji Świętej Klary wchodzą klasztory:

– w Polsce: „Nazaret” – Kłodzko, „Coenaculum św. Józefa” – Ząbkowice Śl., „Betlejem” – Kęty, „Betania” – Bydgoszcz, „Loretto” –  Słupsk, „Święta Rodzina” – Pniewy, „Sancta Klara” – Elbląg, „San Damiano” – Hajnówka.

 – we Francji: klasztor w Castelnaudary i Troyes.

Na czele Federacji stoi Prezeska wybierana co 6 lat. Obecnie posługę tę sprawuje s. M. Serafina Ostrowska z klasztoru w Pniewach. Duchową opiekę jako Asystent Federacji pełni br. Błażej Strzechmiński OFMCap.

 

Charyzmat – nieustająca adoracja w duchu dziękczynienia

Jak mówią Konstytucje sióstr: Jezus w Najświętszym Sakramencie jest sercem naszej Wspólnoty i naszego życia jako adoratorek. Pociągnięte przez miłość do Najświętszego Sakramentu Ciała i Krwi Pańskiej, poświęcamy całe nasze życie adoracji Najświętszej Eucharystii.  W każdym klasztorze Klarysek od Wieczystej Adoracji Jezus jest uroczyście wystawiony w monstrancji i adorowany przez siostry przez całą dobę. Tron wystawienia umieszczony jest w głównym ołtarzu kościołów i kaplic, tak aby wierni mogli oddawać cześć Jezusowi po stronie zewnętrznej, a siostry w klauzurze. W ciągu dnia każda z sióstr ma przywilej odprawienia jednej godziny adoracji, a w nocy adoratorki zmieniają się na adoracji co dwie godziny. Każda adoracja rozpoczyna się odmówieniem hymnu Maryi Magnificat i Aktu adoracji. Szczególnym rysem zakonu jest duch wdzięczności wobec Stwórcy, stąd nieustająca adoracja Najświętszego Sakramentu odprawiana jest w duchu dziękczynienia za Boże łaski i wynagrodzenia za ludzką niewdzięczność.

Zewnętrznym wyrazem duchowości, skoncentrowanej na adoracji Jezusa Hostii, jest noszona przez siostry mała monstrancja na szkaplerzach, która ma im samym i całemu otoczeniu przypominać o misji i celu ich życia. Streszczeniem duchowości Klarysek od Wieczystej Adoracji jest dewiza zakonu: Bogu niech będą dzięki przez Jezusa w Przenajświętszym Sakramencie. Codziennym pozdrowieniem sióstr są słowa: Adorujmy z Maryją! – Przenajświętszy Sakrament.

Choć Zakon Mniszek Klarysek od Wieczystej Adoracji jest instytutem kontemplacyjnym z klauzurą papieską, jednak siostry są wezwane do szczególnego apostolstwa w Kościele poprzez szerzenie kultu Eucharystii wśród wiernych. Pierwszym i podstawowym sposobem pełnienia tej misji jest zachęcanie i zapraszanie wiernych do adoracji w kaplicach i kościołach klarysek, znajdujących się w tzw. części zewnętrznej. Jak mówił Założyciel, o. Bonawentura Heurlaut OFMCap – klasztory sióstr mają być ogniskami dziękczynienia, wokół których będą się gromadzić świeccy czciciele Najświętszego Ciała i Krwi Pana Jezusa. Troską sióstr jest także dbałość o zewnętrzne piękno szat i obrusów używanych w celebracjach liturgicznych, dlatego wiele wspólnot podejmuje się haftu i szycia paramentów liturgicznych.

 

Kandydatki na ołtarze:

 – Sł. Boża Matka Maria od Krzyża Morawska (1842-1906)

Urodzona w Rokoszu koło Konina, w dzieciństwie straciła ojca, a potem matkę. Nie mając już rodziców, na których mogłaby się oprzeć, z całą ufnością zwróciła się ku Bogu i 8 sierpnia 1857 roku wstąpiła do młodego Zgromadzenia Sióstr Felicjanek w Warszawie. Po kasacie tego zgromadzenia, wiedziona silną duchową intuicją w kwietniu 1866 roku wraz z siostrą Ładą, postanowiła wyjechać do Francji. Tam w miejscowości Troyes wstąpiła do nowej wspólnoty Franciszkanek Najświętszego Sakramentu, gdzie po okresie przewidzianej próby 29 kwietnia 1867 roku złożyła swe śluby wieczyste, podczas których głoszący kazanie ks. A. Jełowicki wypowiedział w odniesieniu do niej prorocze słowa, że może Bóg chce użyć Polki, jako narzędzia w przeniesieniu kultu Eucharystii do ukochanej, choć cierpiącej pod ciężarem rozbiorów Ojczyzny. I rzeczywiście – w maju 1871 roku siedem sióstr, na czele z liczącą wówczas zaledwie 29 lat Matką Morawską, przybyło do Polski w celu utworzenia nowej fundacji.

Przekonanie o świętości życia Służebnicy Bożej Matki Marii od Krzyża Morawskiej istniało “od zawsze” wśród Sióstr Klarysek od Wieczystej Adoracji oraz wśród świeckich, którzy w jakiś sposób zetknęli się z Matką. Modlitwa przez Jej wstawiennictwo, w różnych intencjach, trwała nieprzerwanie od chwili jej śmierci w 1906 roku. Niesprzyjające okoliczności sprawiły, że proces beatyfikacyjny mógł rozpocząć się dopiero 25 października 2002 roku. Miało to miejsce we Lwowie, ponieważ tam Matka Maria od Krzyża została pochowana w krypcie kościoła wybudowanego jej staraniem.

Na rozpoczęcie procesu udało się 40 Sióstr Klarysek od Wieczystej Adoracji – reprezentantki wszystkich klasztorów w Polsce oraz Siostry z klasztoru w Castelnaudary we Francji.  Postulatorem w procesie beatyfikacyjnym był Jego Ekscelencja Ksiądz Biskup Marian Buczek, a Delegatem Jego Ekscelencji Kardynała Mariana Jaworskiego Ksiądz Profesor Stefan Ryłko CRL. Zakończenie procesu miało miejsce 15 czerwca 2005 roku w Krakowie. Następnie zebrane dokumenty przekazano Kongregacji do Spraw Kanonizacyjnych w Rzymie. Postulatorem został Ojciec Profesor Zbigniew Suchecki OFMConv., a od 2022 roku funkcję tę sprawuje ks. prałat Albert Warso. Obecnie trwają prace nad przygotowaniem Positio.

 

 – Sł. Boża Matka Maria od Najświętszego Serca Jezusa Łempicka (1833-1918)

Energiczna i przedsiębiorcza, córa ziemi dobrzyńskiej, zapisała się w pamięci sióstr nie tylko jako fundatorka klasztoru w Kętach, ale nade wszystko jako kobieta niezwykle silnej wiary i ufności Bogu wbrew wszystkiemu.

Pociągnięta oblubieńczą miłością Jezusa, za radą swego spowiednika i kierownika duchowego – ojca Honorata Koźmińskiego OFMCap, 5 sierpnia 1859 roku wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Felicjanek w Warszawie. Ze względu na wrodzone predyspozycje do działalności apostolskiej, przełożeni wyznaczyli jej miejsce wśród grupy sióstr czynnych. Od początku jednak pragnęła życia kontemplacyjnego. Po kasacie Zgromadzenia Felicjanek, kiedy grupa sióstr klauzurowych, zwanych Kapucynkami, została przymusowo przeniesiona do klasztoru Sióstr Bernardynek w Łowiczu, Maria Łempicka wykazując wielką odwagę, osobiście postarała się u cara Aleksandra II o przyznanie Kapucynkom osobnego klasztoru. Gdy w 1871 roku Siostry Kapucynki przeniosły się na stałe do Przasnysza, została ona przyjęta do klauzury i rozpoczęła nowicjat.

Nie mogąc go jednak ukończyć w Przasnyszu ze względu na represje rządowe, za radą ojca Honorata i matki Izabeli Lebenstein udała się do Rzymu, gdzie z pozwoleniem papieża Piusa IX, odbyła nowicjat u Sióstr Maryi Wynagrodzicielki, jako kapucynka. Tam też 8 września, w święto Narodzenia Najświętszej Maryi Panny 1873 roku, jako siostra Maria od Najświętszego Serca Jezusa, złożyła śluby proste według Reguły Świętej Klary, na ręce generała kapucynów ojca Idziego Baldesi. Podczas tej ceremonii otrzymała zapowiedź czekających ją jeszcze doświadczeń.

Po powrocie z Rzymu od 1881 roku z wielkim zaangażowaniem, wśród licznych przeciwności podjęła się budowy kościoła i klasztoru Sióstr Kapucynek w Kętach. Kiedy jej niestrudzone, trwające ponad 20 lat starania o zatwierdzenie tego Zgromadzenia nie przyniosły pożądanego skutku, z pokorą przyjęła decyzję o wcieleniu kęckich Kapucynek do Zakonu Franciszkanek Najświętszego Sakramentu. W 1910 roku, na 8 lat przed swoją śmiercią, siedemdziesięciosiedmioletnia Matka Maria od Najświętszego Serca Jezusa, mająca za sobą ciężki wypadek i obarczona trwałym kalectwem, po raz czwarty w swoim życiu włożyła na głowę biały welon i zamieniła status fundatorki i zasłużonej przełożonej na pozycję prostej nowicjuszki, budując całą wspólnotę swą pokorą i duchem posłuszeństwa.

Mimo wiatru przeciwności bez przerwy wiejącego w oczy, przez całe swe życie szła mocno zapatrzona w Ukochanego Pana i gotowa na każdą ofiarę, byle oddać mu się całkowicie w życiu kontemplacyjnym. Jej dewizą życiową stały się słowa: „Ten ufa prawdziwie, kto ufa do końca”. Ta jej ufność nie została zawiedziona. W jesieni życia złożyła upragnioną profesję uroczystą w zakonie Świętej Klary. Odeszła cicho do Pana w opinii świętości 24 stycznia 1918 roku. Od 7 lutego 2006 roku trwa Jej proces beatyfikacyjny.

 

Inne znaczące postacie tego zakonu:

– S. Maria Anuncjata Łada (1835-1897)

Ta wybitna autorka modlitw, pieśni i innych utworów o charakterze religijnym przez lata była nieznana i niedoceniana, nawet we własnym zakonie. Związana z Matką Marią od Krzyża, zawsze pozostawała niejako w jej cieniu, jak dobry anioł, gotów do pomocy. Dopiero po latach, w wyniku badań historycznych, jej nieprzeciętność została dostrzeżona i „wyciągnięta” na światło dzienne. Biegła w słowie, S. Anuncjata była wytrawną tłumaczką książek i różnych pobożnych tekstów z języka francuskiego na mowę ojczystą. Napisała teksty pieśni kościelnych, które obecnie śpiewamy w naszych kościołach w Polsce. Są to pieśni, które możemy znaleźć w broszurze dołączonej do Miesiąca Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny, wydanego w Pelplinie w 1874 roku, np. „Kochajmy Pana”, „Nazareński, śliczny kwiecie”, „Serce Jezusa, miłości tronie”, „Nie opuszczaj nas, Jezu”, „Królowo Serca Jezusowego”, „O Serce Maryi Niepokalane”, jak też pieśni zawarte w Śpiewniczku Eucharystycznym, wydanym we Lwowie w 1886 roku. W śpiewniku tym znalazło się piętnaście pieśni do Pana Jezusa, siedem pieśni do Maryi, cztery pieśni do Świętego Józefa, trzy pieśni do Świętego Franciszka Serafickiego (z Asyżu), po jednej pieśni do Świętej Kolety i do Świętej Elżbiety Węgierskiej. Są to m. in.: „Jezusa ukrytego”, „Przyjdźcie do mnie wszyscy”, „O święta Uczto”, „Słodkie Serce Jezusa”, „O Krwi najdroższa!”, „Ucieczko grzesznych”, „Ratuj nas, Maryjo Dziewico!”, „Matko Serca Najświętszego”, „Wszechwładna, Przeczysta Królowo!”, „Pieśnią wesela witamy”, „Duszo moja”, „O Józefie ukochany!”, „Witaj Ojcze ukochany!”, „Ojcze ubogich, który już w Niebie”, „Z przybytku chwały wiecznej”, „Tam na Syjonie”, „Ty, coś tak bardzo kochała”.

W życiu odznaczała się prostotą, skromnością i pracowitością w myśl hasła: „Żyć, cierpieć, umrzeć dla pomnożenia czci Przenajświętszego Sakramentu”. Swoje życie złożyła jako ofiarę w intencji fundacji klasztoru w Wiedniu. Swoim przykładem i działalnością pisarską wywarła duży wpływ na kształtowanie się duchowości Franciszkanek Najświętszego Sakramentu.

– Matka Angelica Rizzo (1923-2016)

 Ojciec Święty Pius XII w breve „Clarius explendescit” z 14 lutego 1958 roku ogłosił św. Klarę „niebiańską przed Bogiem patronką telewizji”. Osiem wieków później duchowa córka Świetej Klary – Matka Angelica Rizzo z USA 15 sierpnia 1986 roku założyła największą na świecie katolicką telewizję i sieć medialną Eternal Word Television Network (EWTN).

Urodziła się w Canton, w stanie Ohio. W 1944 roku wstąpiła do klasztoru Sióstr Klarysek od Wieczystej Adoracji w Cleveland (wówczas zakon nosił jeszcze nazwę Franciszkanek Najświętszego Sakramentu). W 1946 roku z grupą sióstr pojechała do Canton, gdzie siostry założyły nowy dom. W 1962 roku Matka Angelika wyruszyła na południe wypełniając obietnicę, jaką dała Bogu w czasie wielkich cierpień związanych z wieloma urazami po wypadku: „Jeśli pozwolisz mi chodzić, wybuduję Ci klasztor na południu” – powiedziała do Pana i rzeczywiście została ona fundatorką, założycielką klasztoru Matki Bożej Anielskiej w Irondale (na przedmieściach Birmingham) w Alabamie. Tam też z jej inicjatywy powstała największa katolicka sieć medialna na świecie EWTN. Po kilku latach klasztor w Irondale nie był już w stanie pomieścić wielkiej liczby powołań, które Pan posyłał, stąd w 1999 roku wybudowano Sanktuarium Najświętszego Sakramentu w Hanceville w Alabamie i wspólnota sióstr wraz z Matką Angeliką przeniosła się do nowego domu zakonnego.

Świadoma, że należy ochronić kontemplacyjny wymiar życia Klarysek od Wieczystej Adoracji i że zaangażowanie sióstr klauzurowych w pracę apostolską nie jest ich charyzmatem, 2 maja 1987 roku założyła zgromadzenie męskie Franciszkanów Misjonarzy Słowa Przedwiecznego, którzy są powołani, aby przekazywać prawdę i piękno wiary katolickiej słowem i przykładem, oraz szerzyć cześć Jezusa Eucharystycznego także poprzez radio i telewizję. Charyzmat braci zawiera się w słowach z Ewangelii według świętego Marka: „Idźcie na cały świat, głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu!” (Mk 16,15). Ich Konstytucje jednak stwierdzają, że działalność apostolska tego zakonu jest ściśle związana z kontemplacyjnym charyzmatem adoracji eucharystycznej. Adoracja Jezusa w Najświętszym Sakramencie jest filarem życia duchowego wspólnoty. Bracia zobowiązani są również do rozwijania własnej pobożności eucharystycznej i szerzenia czci Jezusa-Hostii wśród wiernych oraz do pełnienia duchowej opieki nad klasztorami klarysek od Wieczystej Adoracji w Stanach Zjednoczonych.  Podobnie, jak dla sióstr, tak i dla braci, zewnętrznym znakiem życia oddanego Najświętszemu Sakramentowi jest mała monstrancja na ich habitach.

 25 lipca 1998 roku, M. Angelika powołała do istnienia drugą męską wspólnotę nazwaną Rycerzami Najświętszej Eucharystii. Jest to wspólnota mężczyzn, którzy – jak przystało na rycerzy – pragną służyć swemu Eucharystycznemu Królowi, bronić Go i strzec. Rycerze pełnią swą służbę, dbając jednocześnie o bezpieczeństwo Najświętszego Sakramentu i szerzenie nabożeństwa ku Jego czci. Najważniejszym „dziełem” Rycerzy jest jednak codzienna adoracja Jezusa ukrytego w Hostii. Choć nie składają publicznych ślubów zakonnych, to jednak w swoim stanie żyją radami ewangelicznymi ubóstwa, czystości i posłuszeństwa. Początkowo rolą tego stowarzyszenia była służba tylko przy Sanktuarium Najświętszego Sakramentu w Hanceville. Obecnie Rycerze poszerzają swoją działalność na inne kościoły i parafie, w których troszczą się o cześć wobec Najświętszego Sakramentu i szerzą autentyczne nabożeństwo do Chrystusa, rzeczywiście i istotowo obecnego w Eucharystii.  Powołani do służby liturgicznej podczas sprawowania Mszy świetej, na nabożeństwach i procesjach, rycerze dają publiczne świadectwo głębokiej czci i oddania Jezusowi w Najświętszym Sakramencie poprzez godną posługę przy ołtarzu, ucząc i dając przykład właściwych postaw i gestów.

Za swoją działalność Matka Angelika w 2009 roku otrzymała od papieża Benedykta XVI medal Pro Ecclesia et Pontifice. Na długo przed swoją śmiercią w 2016 stała się postacią rozpoznawalną w całym katolickim świecie. Można zatem powiedzieć, że podobnie jak święta Klara, choć żyła w cieniu klauzury, światło jej wiary i świadectwa promieniowało daleko poza mury klasztoru. Warto wspomnieć, że 19 października 2018 roku, w dzień wspomnienia błogosławionego Jerzego Popiełuszki, swoją działalność zapoczątkował polski oddział Telewizji EWTN we Wrocławiu.

 

oprac. s. M. Weronika Ostrowska OCPA

 

Zapraszamy do odwiedzenia strony internetowej federacji Klarysek od Wieczystej Adoracji: www.klaryski.net

oraz na strony poszczególnych domów w Polsce: Bydgoszcz, Elbląg, Hajnówka, Kęty, Kłodzko, Pniewy, Słupsk, Ząbkowice Śląskie.

 

 

Publikacje

Pierwszą naukową pozycję stanowi praca na temat historii Franciszkanek Najświętszego Sakramentu, której autorem jest francuski kapucyn: Constant de Craon, L’Action de Graces Perpétuelle et réparatrice. Les Franciscaines du Très Saint Sacrement de Troyes, Paris 1946. Inne publikacje dotyczą zakonu Polsce, a szczególnie sylwetki Matki Marii Morawskiej: Żywot Matki Marii od Krzyża. (Ludwiki Nałęcz-Morawskiej) Fundatorki Franciszkanek N. Sakr. w Polsce napisała jedna z jej córek duchownych, Lwów 1938, I. M. Żyduch, Zakon Franciszkanek NS w Polsce w latach 1871-1939, Lublin 1981, I. Fux, Mutter Maria Morawska. Ein eucharistisches Leben, Maria Roggendorf 1993, B. Z. Pawęzka, Matka Maria od Krzyża, Ludwika Morawska (1842-1906). Życie i dzieło, Bydgoszcz 1997, B. B. Kijak, Apostołka Eucharystii Służebnica Boża Matka Maria od Krzyża Morawska, Wrocław 2003.

Istnieją także opracowania dotyczące Sł. Bożej Matki Marii Łempickiej: M. A. Stachura, Służebnica Boża Matka Maria od Najświętszego Serca Jezusa Łempicka (1933-1918) Fundatorka kościoła i klasztoru w Kętach, Kraków 2006, oraz R. Rapacz, Zawstydzona światłem łaski, czyli duchowy portret m. Marii od NSJ w listach do bł. o. H. Koźmińskiego OFM Cap, Kraków 2006.

Postać i spuściznę s. Anuncjaty Łady szczegółowo przedstawił ks. W. Kałamarz w swych artykułach Nieznana autorka tekstów popularnych pieśni kościelnych  – S. Anuncjata Natalia Łada FNS, „Musica Ecclesiastica” 12 (2017), Apostolstwo przez muzykę. Pieśni eucharystyczne i okolicznościowe s. Marii Anuncjaty Łady FNS, (link http://kety.klaryski.org/images/artykuly/PDF/muzyka.pdf).

Z niezwykłą osobowością Matki Angeliki zapoznać się można dzięki trzem pozycjom w języku polskim: biografii autorstwa R. Arroyo, Matka Angelica. Kobieta z charakterem i sieć pełna cudów Fundacja Vide et Crede im. św. Jana Pawła II 2018 i Matka Angelica, jej wielka cisza Vide et Crede im. św. Jana Pawła II 2021 oraz cyklowi wywiadów Ch. Allison, M. Angelika, Matka Angelika opowiada.