Najwyższy, wszechmocny i dobry Panie,
Twoje są uwielbienie, chwała, cześć i wszelkie błogosławieństwo.Tylko Tobie, o Najwyższy, one przynależą,
I żaden śmiertelnik nie jest godzien wymieniać Twojego imienia.Pochwalony bądź, mój Panie, ze wszystkimi Twymi stworzeniami,
nade wszystko z panem bratem Słońcem,
bo jest on lampą dnia i nim rozświetlasz naszą drogę.Jakże on piękny, promieniejący i pełen blasku.
O Tobie, o Najwyższy, daje nam wyobrażenie.Pochwalony bądź, mój Panie, przez siostrę Księżyc i gwiazdy:
stworzyłeś je na niebie, jasne, cenne i piękne.Pochwalony bądź, mój Panie, przez brata Wiatr
i przez powietrze, słotę, spiekotę i każdą pogodę,
którymi wspierasz wszystkie Twe stworzenia.Pochwalony bądź, mój Panie, przez siostrę Wodę,
która jest bardzo użyteczna, i pokorna, i czysta.Pochwalony bądź, mój Panie, przez brata Ogień,
który rozświetla mroki nocy:
piękny on, radosny, nieprzejednany i silny.Pochwalony bądź, mój Panie, przez matkę naszą Ziemię,
która nas żywi i utrzymuje,
wydając wszelki owoc, barwne kwiaty i zioła.Pochwalony bądź, mój Panie, przez tych, którzy z miłości do Ciebie przebaczają,
znosząc chorobę i niepowodzenia.Błogosławieni, którzy zniosą je w pokoju,
bo przez Ciebie, o Najwyższy, zostaną nagrodzeni.Pochwalony bądź, mój Panie, przez siostrę naszą Śmierć cielesną,
przed którą nikt z żyjących ujść nie może:
biada umierającym w grzechu ciężkim;błogosławieni, których zastaniesz, pełniących Twą najświętszą wolę,
śmierć druga nie uczyni im żadnej szkody.Chwalcie i błogosławcie mojego Pana i dzięki mu składajcie,
służcie mu w wielkiej pokorze.
ŚW. FRANCISZEK
Zgodnie z pierwszymi wersami pieśni chwała i uwielbienie należą się jedynie Bogu. Franciszek do tego uwielbienia zaprosił całe stworzenie: słońce, księżyc i gwiazdy, wiatr, każdą pogodę, wodę i ogień, a także żyzną ziemię. Stworzenia nie przesłaniają Franciszkowi Stwórcy, przeciwnie: wszystkie na Niego wskazują. Dzięki nim Franciszek dostrzegał troskę Boga o człowieka.
Franciszek uwielbiał też Boga przez ludzi, którzy przebaczają oraz znoszą choroby i niepowodzenia. W końcu uwielbia Stwórcę przez śmierć, nazywając również ją siostrą. Stygmatyk ułożył tę pieśń uwielbienia pod koniec życia. Przeżywał bardzo trudny czas samotności, niezrozumienia, choroby. Był prawie niewidomy, nie miał możliwości, aby podziwiać te wszystkie stworzenia, o których wspominał w pieśni. Sam znosił wówczas chorobę i niepowodzenie i mimo młodego wieku zbliżał się do śmierci.
Franciszek przeżywał tę rzeczywistość pojednany z Bogiem, z sobą, z braćmi, ze światem. Dlatego mógł czystym sercem uwielbiać Boga. Wielbił Go zarówno w pięknie stworzenia jak i w trudnych doświadczeniach.
Spróbuj ułożyć pieśń uwielbienia. Taką pieść w której uwielbisz Boga w rzeczywistościach, które są dla ciebie trudne. Na które nie masz zgody. Niech to będzie PIEŚŃ AKCEPTACJI I POJEDNANIA.
ŚW. KLARA
W Testamencie Klara przypomniała proroctwo, wypowiedziane przez Franciszka w języku francuskim, w którym zapowiada, że w odbudowywanym przez niego kościele San Damiano: „będą mieszkać panie, których sława i święte życie wielbić będzie naszego Ojca niebieskiego w całym Jego Kościele świętym” (TKl 14). Uwielbianie Boga było więc powołaniem Sióstr Ubogich. Klara nazwała siebie kilkakrotnie „roślinką św. Franciszka” (TKl 37.48-49), widziała więc siebie, jako jedno ze stworzeń, które mają wielbić Boga.
Podobnie jak św. Franciszek, tak również św. Klara umiała zachwycić się pięknem stworzenia. Życie w klauzurze nie powodowało utraty wrażliwości, przeciwnie: kontemplacja otwierała jej serce, uzdalniała je do zachwytu i uwielbienia: „Powiedziała także, że kiedy ta najświętsza matka wysyłała siostry posługujące poza klasztor, upominała je, że kiedy zobaczą piękne drzewa, okwiecone i pełne listowia, niech chwalą Boga; i podobnie, kiedy zobaczą ludzi i inne stworzenia, niech zawsze za wszystkie i w wszystkich tych rzeczach chwalą Boga” (PKl 14,9).
Powodem uwielbienia i wdzięczności wobec Ojca jest powołanie odkryte dzięki świadectwu Franciszka: „Wśród różnych dobrodziejstw, które otrzymałyśmy i co dzień otrzymujemy od hojnego Dawcy, Ojca miłosierdzia, i za które powinnyśmy chwalebnemu Dobroczyńcy całym sercem dziękować, jest wielkie dobrodziejstwo naszego powołania. (…) Syn Boży stał się dla nas drogą, którą nam pokazał i której nas uczył słowem i przykładem święty nasz Ojciec Franciszek, prawdziwy Jego miłośnik i naśladowca. Powinnyśmy zatem, umiłowane siostry, rozważać niezmierzone dobrodziejstwa, jakimi nas Bóg obsypał, a zwłaszcza te, które zdziałał w nas przez swego umiłowanego sługę, świętego naszego Ojca Franciszka” (T 2. 5-7)
Kontemplacyjne spojrzenie Klary obejmowało nie tylko zewnętrzne piękno stworzenia, ale również ukryte działanie Boga, który posługuje się swoimi stworzeniami. Klara dostrzegała również piękno duszy ludzkiej: „Oto wiadomo, że łaska Boża przewyższa wartością wszystko i że przez łaskę dusza wiernego człowieka jest większa od nieba, bo niebiosa ze wszystkimi stworzeniami nie mogą objąć Stwórcy, tylko dusza wierna jest Jego mieszkaniem i siedzibą, a to jedynie przez miłość (…) możesz ogarnąć Tego, który i ciebie i wszystko ogarnia; możesz posiadać to, co w porównaniu z każdym przemijającym posiadaniem na tym świecie będziesz posiadała trwalej”. (3LAg 21-22.26)
Piękno i wyjątkowość duszy ludzkiej polega na tym, że jako jedyna z całego stworzenia może ogarnąć swego Stwórcę, ponieważ jako jedyna, zdolna jest do miłości.
Na łożu śmierci Klara zwróciła się do swojej duszy: „Idź bezpiecznie, ponieważ masz dobrą eskortę na drogę. Idź, ponieważ Ten, który cię stworzył, uświęcił cię, kochał czułą miłością, zawsze troszczył się o ciebie, jak matka o swego syna. A Ty, Panie, bądź błogosławiony za to, żeś mnie stworzył” (LegKl 46, 2-5)
Ułóż swoją pieśń uwielbienia, w której zawrzesz swoją wdzięczność za swoją duszę, za drogę duchową, za dary duchowe, za dar powołania, za predyspozycje, dzięki którym możesz odkrywać i poznawać Boga i Jego miłość.
Fragmenty biblijne do osobistej modlitwy:
Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go, i przyjdziemy do niego, i będziemy u niego przebywać. (J 14,23)
On jest obrazem Boga niewidzialnego – Pierworodnym wobec każdego stworzenia, bo w Nim zostało wszystko stworzone: i to, co w niebiosach, i to, co na ziemi, byty widzialne i niewidzialne, czy Trony, czy Panowania, czy Zwierzchności, czy Władze. Wszystko przez Niego i dla Niego zostało stworzone. On jest przed wszystkim i wszystko w Nim ma istnienie. (Kol 1,15-17)
Ty bowiem utworzyłeś moje nerki, Ty utkałeś mnie w łonie mej matki. Dziękuję Ci, że mnie stworzyłeś tak cudownie, godne podziwu są Twoje dzieła. I dobrze znasz moją duszę, nie tajna Ci moja istota, kiedy w ukryciu powstawałem, utkany w głębi ziemi. Oczy Twoje widziały me czyny i wszystkie są spisane w Twej księdze; dni określone zostały, chociaż żaden z nich [jeszcze] nie nastał. (Ps 139, 13-16)
oprac. Judyta Katarzyna Woźniak OSCCap
