Dzień I – WIARA
Panie, do kogóż pójdziemy? Ty masz słowa życia wiecznego. A myśmy uwierzyli i poznali, że Ty jesteś Świętym Boga. (J 6, 68-69)
Jej wielka wiara czyniła ją we wszystkim oddaną do Bożej dyspozycji, zawsze kroczyła w Jego obecności, i stale nam wpajała tę najwyższą zasadę obecności Boga we wszystkich naszych działaniach. Kierowała wszystkie swoje myśli, słowa i dzieła do Boga, któremu oddawała w ten sposób chwałę, wyrażając jako stworzenie nieskończoną Jego wielkość i dobroć. Ponadto przekonywała nas wszystkie, abyśmy zdawały się na wolę Bożą i abyśmy Mu były wdzięczne i wierne w zachowywaniu Jego świętego prawa. (Summ 51)
Święta Weroniko, Ty odznaczałaś się heroiczną wiarą i więź z Bogiem stawiałaś zawsze na pierwszym miejscu. Proś za nami, abyśmy nie tracili wiary w Boga i Bogu w chwilach próby i cierpienia. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.
Święta Weroniko – módl się za nami.
Dzień II – NADZIEJA
Wystarczy ci mojej łaski. Moc bowiem w słabości się doskonali. Najchętniej więc będę się chlubił z moich słabości, aby zamieszkała we mnie moc Chrystusa. Dlatego mam upodobanie w moich słabościach, w obelgach, w niedostatkach, w prześladowaniach, w uciskach z powodu Chrystusa. Albowiem ilekroć niedomagam, tylekroć jestem mocny. (2 Kor 12, 9-10)
Przyjmowała i cieszyła się, że była nawiedzana przez Pana w swoich wielkich cierpieniach, raczej nadnaturalnych niż naturalnych, w utrapieniach, zmartwieniach pragnąc, aby były coraz większe i wtedy była zadowolona, gdy wzmagały się jej cierpienia i gdy doświadczała posuchy duchowej. (Summ 79)
Święta Weroniko, Ty pokładałaś ufność w Bogu i Jego mocy. Wstawiaj się za nami, abyśmy nie wpadali w zwątpienie w przeciwnościach i udrękach ciała i ducha, ale godzili się na własną słabość polegając na mocy Bożej. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.
Dzień III – MIŁOŚĆ BOGA
Jak Mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem. Wytrwajcie w miłości mojej! (J 15,9)
Służebnicę Bożą nie poruszały wypadki na świecie, choroby, przeszkody i przeciwności, zawsze jak kolumna pozostawała silna i oddana woli Bożej z najwyższym pokojem. Był to skutek jej wielkiej miłości i zjednoczenia z Bogiem. Miała zadziwiającą moc przekonywania i usposabiała innych do oddania się woli Bożej, jak to czyniła ze mną i z innymi siostrami całymi dniami. Mogę to poświadczyć ze względu na własną wiedzę oraz wieloletnie doświadczenie. (Summ 110)
Święta Weronika, która od najmłodszych lat doświadczałaś miłości Boga i odpowiadałaś na nią własną miłością i oddaniem Mu swojego życia, wstawiaj się za nami, abyśmy chcieli rezygnować z siebie, aby wypełniać wolę Bożą i otwierać się na Jego miłość. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.
Dzień IV – MIŁOŚĆ BLIŹNIEGO
Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali tak, jak Ja was umiłowałem; żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie. Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali. (J 13, 34-35)
Starała się wydobyć dusze ze stanu grzechu. Nieustannie angażowała się w modlitwy i pokuty w intencji ich nawrócenia, zarówno tych, polecanych jej przez spowiedników, kierowników i siostry, jak i innych, o których wiedziała, że znajdują się w opłakanym stanie. Często przez pośrednictwo kierowników dawała im zbawienne pouczenia, innymi razy zawiadamiała ich, że Pan był gotów udzielić im łask, o które proszą, ale nie otrzymywali ich, gdyż na przeszkodzie stały ich grzechy. Tak było w przypadku kobiety, która żyła w marnościach, wywołując zgorszenie. Gdy zachorowała, na polecenie spowiednika siostra Weronika modliła się za nią, a gdy choroba doprowadziła ją do niebezpieczeństwa śmierci ona sama posłała, aby polecić się siostrze Weronice. Ta zawiadomiła ją, że jeśli chce ocalić swą duszę, Bóg chciał aby zadośćuczyniła za swoje zgorszenia, prosząc o przebaczenie tych, których zgorszyła. Wspomniana kobieta rzeczywiście wezwała wszystkich proboszczów miasta, aby prosili publicznie w parafiach o przebaczenie dla niej, o przebaczenie spowodowanych przez nią zgorszeń. Wiem, że ta kobieta zmarła z powodu tej choroby dając publiczne zbudowanie. Z powodu szacunku nie wspomnę jej imienia. (Summ 278)
Święta Weroniko, Ty kochałaś bliźnich i zabiegałaś o ich dobro duchowe i wieczne, pozwalaj nam kochać naszych siostry i braci głęboką miłością, zdolną do szukania głębokiego dobra bliźniego, wykraczającego doczesność. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.
Dzień V – ROZTROPNOŚĆ
Oto, czego uczę: postępujcie według ducha, a nie spełnicie pożądania ciała. Ciało bowiem do czego innego dąży niż duch, a duch do czego innego niż ciało, i stąd nie ma między nimi zgody, tak że nie czynicie tego, co chcecie. Jeśli jednak pozwolicie się prowadzić duchowi, nie znajdziecie się w niewoli Prawa. (Ga 5, 16-18)
Swoją tak wzniosłą roztropnością jaśniała w ciągu wielu, wielu lat, gdy była mistrzynią nowicjuszek, wśród których byłam również ja. Kierowała nimi z najwyższą miłością, uwagą i gorliwością. Znosiła ponadto w pokoju i oddaniu wszelkie utrapienia, przeciwności, umartwienia, które zadawali jej w tamtym czasie: przełożone wyższe, kierownicy i opatka, i wszystko to przyjmowała mężnie z wyższością ducha, dając poznać, że znajdowała zadowolenie w znoszeniu utrapień i w pogardzie. (Summ 317)
Święta Weroniko, Ty potrafiłaś rozeznawać, czego pragnie Bóg od Ciebie i wytrwale za tym podążać, prosimy Cię, wstawiaj się za nami, abyśmy nie bali się szukania i wybierania tego, co rzeczywiście jest źródłem życia wiecznego. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.
Dzień VI – SPRAWIEDLIWOŚĆ
Ty natomiast, o człowiecze Boży, uciekaj od tego rodzaju rzeczy, a podążaj za sprawiedliwością, pobożnością, wiarą, miłością, wytrwałością, łagodnością! Walcz w dobrych zawodach o wiarę, zdobądź życie wieczne: do niego zostałeś powołany. (1 Tm 6, 11-12)
Służebnica Boża nie była stronnicza wobec żadnej siostry, będąc matką wszystkich, traktując wszystkie i wszystkich jednakowo, rozdzielając urzędy i obowiązki siostrom z wielką prawością na miarę ich zasług i talentów. Ponadto odznaczała się tą cnotą w wypełnianiu uczynków miłosierdzia, gdy interesowała się dobrem duchowym i materialnym tak ubogich jak i bogatych, tak szlachetnie urodzonych, jak i prostych i dla nich wszystkich miała swoje modlitwy, rady i pokuty, według potrzeb. (Summ 330)
Święta Weronika, Ty kierując się sprawiedliwością nie miałaś względu na osobę. Wstawiaj się za nami, abyśmy chcieli z jednakowym zaangażowaniem służyć wszystkim, których do nas posyłasz. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.
Dzień VII – MĘSTWO
Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, lecz duszy zabić nie mogą. Bójcie się raczej Tego, który duszę i ciało może zatracić w piekle. Czyż nie sprzedają dwóch wróbli za asa? A przecież żaden z nich bez woli Ojca waszego nie spadnie na ziemię. U was zaś nawet włosy na głowie wszystkie są policzone. Dlatego nie bójcie się: jesteście ważniejsi niż wiele wróbli. (Mt 10, 28-31)
Nigdy się nie skarżyła ani nie okazywała żalu w swoich chorobach, przeciwnościach i utrapieniach. Nigdy nie narzekała, znosząc je z najwyższą cierpliwością i zaparciem się siebie. Chwaliła i błogosławiła Pana i pragnęła zawsze więcej cierpieć. Zwykła była mówić, że: „dni cierpień były dniami raju z powodu zasług, które miała w znoszeniu ich”. (Summ 359-360)
Święta Weroniko, silna w znoszeniu wszelkich przeciwności, prosimy Cię, módl się w naszej intencji o moc w codziennych trudnościach i zmaganiach, aby przybliżały nas one do Boga i stawały się źródłem życia i błogosławieństwa. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.
Dzień VIII – UMIARKOWANIE
Jeśli rozwaga jest twórcza – któreż ze stworzeń bardziej twórcze niż Mądrość? I jeśli kto miłuje sprawiedliwość – jej to dziełem są cnoty: uczy bowiem umiarkowania i roztropności, sprawiedliwości i męstwa, od których nie ma dla ludzi nic lepszego w życiu. (Mdr 8, 6-7)
Gdy chodzi o cnotę kardynalną umiarkowania siostry Weroniki, muszę zaświadczyć, że przykładała zawsze uwagę na łagodzenie i poskramianie własnych namiętności, nad którymi panowała. Umiarkowaniem przezwyciężała to wszystko, do czego skłaniała ją niskie impulsy, będąc poddana całkowicie temu, co wzniosłe, będąc w ten sposób nieustanie upodobniona i zjednoczona z Bogiem. (Summ 378)
Święta Weroniko, która poskramiałaś własne namiętności, wstawiaj się za nami, abyśmy poddawali się woli Bożej, przezwyciężając nasze złe przyzwyczajenia i nawyki. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.
Dzień IX – POSŁUSZEŃSTWO
Chrystus Jezus istniejąc w postaci Bożej, nie skorzystał ze sposobności, aby na równi być z Bogiem, lecz ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi, stawszy się podobnym do ludzi. A w zewnętrznym przejawie, uznany za człowieka, uniżył samego siebie, stawszy się posłusznym aż do śmierci – i to śmierci krzyżowej. Dlatego też Bóg Go nad wszystko wywyższył i darował Mu imię ponad wszelkie imię. (Flp 2, 6-9)
Poddała się całkowicie zakazom, które zostały jej nałożone przez Święte Oficjum zaraz po otrzymaniu stygmatów. Nie mogła rozmawiać z nikim przy kracie i w rozmównicy i w miejscu otrzymywania Komunii świętej, z wyjątkiem biskupa i kierowników, i nie mogła nawet do nikogo pisać listów, oprócz biskupa i spowiedników oraz swoich sióstr mniszek w swoim rodzinnym Mercatello. Nigdy nie okazała najmniejszego nawet pragnienia w ciągu tych trzydziestu lat aż do śmierci, aby został odwołany, lub przynajmniej złagodzony ten nakaz. Co więcej wypełniała go z taką dokładnością, że wydawało się, że doświadczała w tym zadowolenia. (Summ 391)
Święta Weroniko, która okazywałaś heroiczne posłuszeństwo również wobec krzywdzących decyzji przełożonych, wstawiaj się za nami, abyśmy zawsze szukali najpierw woli Bożej i poddawali się woli ludzkiej, rezygnując z własnych ambicji i uporu. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.
