Śmierć św. Franciszka z Asyżu 3 października 1226 roku wywołała wśród braci nie tylko głęboki smutek i tęsknotę, ale też poczucie pustki i zagubienia. Wraz z odejściem założyciela bracia mniejsi utracili dotychczasowy punkt odniesienia, wzór postępowania, a nade wszystko ojca, który z miłością i odpowiedzialnością wspierał ich i w sposób zdecydowany prowadził ewangeliczną drogą.…
Kryzys Zakonu Braci Mniejszych w XIV wieku sprawił, że coraz więcej minorytów dostrzegało konieczność odrodzenia się przez powrót do pierwotnego ubóstwa, wędrownego kaznodziejstwa oraz Konstytucji Narbońskich, a także dobrowolną rezygnację z dyspens papieża Jana XXII, zawartych w bulli Ad conditorem. Wielu braci celem pogłębienia życia duchowego praktykowało życie pustelnicze, stąd w każdej prowincji istniały pustelnie, tzw. domy rekolekcyjne, w których można było spędzić jakiś czas oddając się kontemplacji, by następnie powrócić z odnowionymi siłami do pracy duszpasterskiej.…
Wszechmogący, najświętszy i najwyższy Boże, Ojcze Święty i sprawiedliwy, Panie, królu nieba i ziemi, dzięki Ci składamy z powodu Ciebie samego, że Twoją świętą wolą i przez jedynego Syna Twego stworzyłeś z Duchem Świętym wszystkie byty duchowe i cielesne, a nas uczyniłeś na obraz i podobieństwo Twoje i umieściłeś w raju…
Franciszek wielokrotnie przypominał braciom o potrzebie modlitwy oraz prostego i ubogiego życia. Autor Zbioru Asyskiego włożył w jego usta pochwałę przebywających w pustelniach: „Ci moi bracia są rycerzami okrągłego stołu, którzy ukrywają się w miejscach samotnych i odosobnionych, aby gorliwiej oddawać się modlitwie i rozmyślaniu, opłakując grzechy swoje i innych; ich świętość znana jest Bogu, a braciom i ludziom czasem jest nieznana. A kiedy ich dusze zostaną przez Aniołów przedstawione Panu, wtedy Pan ukaże im owoc i zapłatę tych trudów,…