Stygmaty otrzymane na dwa lata przed śmiercią, stanowiły zwieńczenie cierpienia Franciszka, oraz fizyczny znak upodobnienia do Chrystusa, do którego nieustannie dążył: „pragnął być we wszystkim podobny do ukrzyżowanego Chrystusa, który ubogi, bolejący i obnażony wisiał na krzyżu”…
Św. Franciszek stał się prekursorem nowej drogi w Kościele. Stanowczość i wytrwałość z jaką odrzucał propozycje przyjęcia jednej z już istniejących monastycznych reguł, świadczą o dogłębnym przekonaniu co do słuszności obranej drogi, a późniejsza wierność temu postanowieniu stanowi potwierdzenie nadprzyrodzonego pochodzenia jego misji.…
Wszystko starannie przygotowano: grotę, żłóbek z sianem, zwierzęta i parametry liturgiczne. Te ostatnie były najważniejsze, bo wiązały się z zamysłem Franciszka, by ukazać łączność Eucharystii z Wcieleniem. Nad pustym żłobem bowiem sprawowano uroczystą Eucharystię. I to było pragnienie Franciszka: nie tyle plastyczne przedstawienie Bożonarodzeniowych misteriów, czy zapoczątkowanie pobożnej tradycji, ale ukazanie bezpośredniej relacji Wcielenia i Odkupienia, relacji wynikania: krzyż jako punkt docelowy Wcielenia…